[۲۰۹] شاهد: قَالَ رَسولُ اللهِ‌‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «إِنَّ العَبدَ لَیعطی عَلی بابِ الجَنَّهِ ما یکادُ فُؤادُهُ یطِیرُ لَولا أَنَّ اللهَ بَعَثَ مَلَکاً لِیشُدَّ فُؤادَهُ»۱
ترجمه: رسول خدا‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): فرمودند: «همانا به بنده[ای که از حساب رهیده و بهشتی شده] در [همان] درِ بهشت، چیزی داده می‌شود که نزدیک است دلش [از شدت شادمانی] از جا کنده شود، اگر خداوند، فرشته‌ای را نفرستد تا دل او را قوی گرداند».

********************

[۲۱۰] شاهد: قَالَ رَسولُ اللهِ‌‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «إِنَّ مِن نَعِیمِ أَهلِ الجَنَّهِ أَنَّهُم یتَزاوَرُونَ عَلی المَطایا وَ النُّجُبِ، وَ إِنَّهُم یؤتَونَ فِی یومِ الجُمُعَهِ بِخَیلٍ مُسَوَّمَهٍ مُلجَمَهٍ لا تَرُوثُ وَلا تَبُولُ، فَیرکبُونَها حَتّی ینتَهُوا حَیثُ شاءَ الله، فَیأتِیهِم مِثل السَّحابَهِ فِیها ما لا عَینٌ رَأَت وَلا أُذُنٌ سَمِعَت، فَیقُولُونَ: أَمطِرِی عَلَینا، فَما تَزالُ تُمطِرُ عَلَیهِم حَتّی ینتَهِی ذَلِک فَوقَ أَمانِیهِم.
ثُمَّ یبعَثُ الله رِیحاً غَیرَ مُؤذِیهٍ فَتَنسِفُ کثباناً مِن مِسک عَلی أَیمانِهِم وَ عَلی شَمائِلِهِم، فَیأخُذُ ذَلِک المِسک فِی نَواصِی خُیولِهِم، وَفِی مَعارِفِها، وَفِی رُؤُوسِها، وَ لِکلِّ رَجلٍ مِنهم جُمَّهٌ عَلی ما اشتَهَت نَفسُهُ، فَیتَعَلَّقُ ذَلِک المِسک فِی تِلک الجِمامِ وَ فِی الخَیلِ وَ فِیما سِوی ذَلِک مِنَ الثِّیابِ.
ثُمَّ یقبِلُونَ حَتّی ینتَهُوا إِلی ما شاءَ الله، فَإِذا المَرأَهُ تُنادِی بَعضَ أُولَئِک: یا عَبدَ اللهِ! أَما لَک فِینا حاجَهٌ؟ فَیقُولُ: مَا أَنتِ، وَ مَن أَنتِ؟ فَتَقُولُ: أَنا زَوجَتُک. فَیقُولُ: ما کنتُ عَلِمتُ مَکانَک! فَتَقُولُ المَرأَهُ: أَوَ ما تَعلَمُ أَنَّ اللهَ قالَ: «فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِی لَـهُم مِنْ قُرَّهِ أَعْینٍ جَزاءً بِما کانُوا یعْمَلُون‏»۲ فَیقُولُ: بَلی وَ رَبِّی. فَلَعَلَّهُ یشغَلُ عَنها بَعدَ ذلِک المَوقِفِ مِقدارَ أَربَعِینَ خَرِیفاً، لا یلتَفِتُ وَ لا یعُودُ، ما یشغَلُهُ عَنها إِلاّ ما هُوَ فِیهِ مِنَ النَّعِیمِ وَ الکرامَهِ»۳
ترجمه: رسول خدا‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): فرمودند: «یکی از نعمت‌های اهل بهشت، این است که سوار بر مرکب‌های اصیل و نجیب، به دیدار یکدیگر می‌روند و هر جمعه، اسب‌های نشان‌دارِ لگام زده که نه سرگیـن دارند و نه ادرار می‌کننـد، آورده می‌شوند. پس [بهشتیان] بر آن‌‌ها می‌نشینند [و] تا آنجا که خدا بخواهد [سواری می‌کنند و لذت می‌برند و هر جا که بخواهند،] می‌روند.
آنگاه چیزی مانند ابر بر [بالای سرشان] می‌آید. [آنقدر زیباست] که نه چشمی مانند آن را دیده و نه گوشی [وصف آن را] شنیده است. [بهشتیان] به آن [چیزی که مانند ابر است] می‌گویند: بر ما ببار. پس [آن ابر مانند]، پیوسته بر ایشان می‌بارد تا جایی که از آرزوهایشان فراتر می‌رود [و نهایت لذت را می‌بَرند].
سپس خداوند، بادی بی‌آزار بر می‌انگیزد و تپه‌هایی از مشک را در سمت راست و سمت چپ آنان افشان می‌سازد و آن مشک، در کاکل و یال‌ها و سرهای اسبانشان جای می‌گیرد. هر یک [از بهشتیان] گیسوانی [آویخته بر شانه‌هایش] دارد، [که مقدار و رنگ و فرمش] چنان [است] که دوست دارد. [آنگاه] آن مشک در آن گیسوان [بهشتیان] و در [یال] آن اسب‌ها و در سایر [چیزهایی که همراه دارند مثل] لباس‌ها می‌پیچد [و آن را خوشبو می‌سازد].
سپس [بهشتیان] می‌آیند تا به آنجا می‌رسند که خدا می‌خواهد. در این هنگام، زنی [از زنان بسیار زیبای بهشتی، با ناز و عشوه] یکی از ایشان را صدا می‌زند [و می‌گوید]: ای بنده‌ی خدا، آیا تو را با ما کاری نیست؟
او [بر می‌گردد و نگاه می‌کند، سپس با تعجب و شادی] می‌پرسد: چیستی تو؟ کیستی تو؟
زن [زیبای بهشتی] می‌گوید: من همسر تو هستم.
مرد [بهشتی که غرق تماشای زیبایی زن است، ناباورانه] می‌گوید: از وجود تو آگاه نبودم.
زن [زیبای بهشتی] می‌گوید: آیا نمی‌دانی که خدا فرموده است: هیچ کس نمی‌داند که چه چیزهایی از آنچه روشنی‌بخش دیدگان است، به پاداش کارهایی که می‌کرده‌اند، برای آنان پنهان شده است؟ [من همان پاداش پنهان شده هستم]
[مؤمن بهشتی] می‌گوید: آری، به پروردگارم سوگند [این سخن خدای متعال را شنیده بودم].
[پس از این گفتگو، مؤمن بهشتی روی از آن زن زیبا می‌گرداند و از آنجا می‌گذرد] و شاید بعد از آنجا[یی که این ملاقات حاصل شد] به اندازه‌ی چهل سال از آن [زیبا روی بهشتی]، غافل بماند و نه به طرف او نگاه کند و نه [به آن جایگاه] برگردد. [این غفلت، به خاطر قهر نیست بلکه] آنچه او را از وی غافل می‌گرداند، غرق شدنش در نعمت‌ها و کرامت‌ها[ی بزرگ‌تر خداوند مهربان] است».

********************

۱. کنز العمال، متقی هندی، جلد ۱۴، صفحه‌ی ۴۸۶.
۲. سوره‌ی سجده، آیه‌ی ۱۷.
۳. الزهد، ابن مبارک، صفحه‌ی ۶۹؛ ترغیب و ترهیب، جلد ۴، صفحه‌ی ۵۴۲.

باسمه تعالی

با سلام خدمت حاج فردوسی و عرض تسلیت شهادت بانوی دو عالم فاطمه زهرا (س) خدمت شما بزرگوار
من یک جوان ۳۴ ساله هستم با تحصیلات دیپلم که کتاب قواعد نظری و قوانین عملی در منهاج فردوسیان (نسخه اول) را مطالعه کردم و برایم خیلی سوال پیش آمده است.
۱. آیا من که تحصیلاتم پایینه و درک بعضی از کلمات و عبارتها برایم مشکله، تقصیر نویسنده‌های کتابهاست که کتابهاشون برای فهم خیل عظیم کم سواد تنظیم نکردند! یا تقصیر منه که نمی‌توانم فهم خودم را با درس خواندن بالا ببرم و تلاشم را بیشتر کنم؟ 
۲. از شما استاد تقاضا دارم کتابها یا سخنرانی‌هایی معرفی کنید که مورد تأیید منهاج هست که با توجه به تحصیلات بنده بتوانم سوالاتی که در مورد عقاید مثل (توحید و نبوت و امامت) و احکام و اخلاق (شناخت صفات رذیله و درمان آن ) برایم پیش می‌آید را پیدا کنم؟
۳. در منهاج، شما درباره اخلاق اسلامی توضیح ندادید. درسته بعضی از احکام به اخلاقیات برمیگرده اما توضیحی درباره درمان آن نگفتید!! شما ذکر کردید که در جداول مراقبه رذایل اخلاقیتون را بگذارید. اصلاً ما نمی‌دونیم بعضی از این حالات که ما داریم آیا صفات رذیله است یا صفات حمیده؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
جواب ۱: هم تقصیر شماست که بر اندکی سواد، بسنده کردید و هم تقصیر آنان است که به زبان رایج و قابل فهم، مطلب ننوشته‌اند. البته توجه داشته باشید که در نسخه‌ی دوم قواعد و قوانین منهاج فردوسیان، لغت‌نامه افزوده شده و بسیاری از لغات و مصطلحات در آن معنی گردیده است.
جواب ۲: تقریباً هر کتابی که سراغ دارم،‌ خالی از کج‌اندیشی یا سنگینی عبارات نیست. حتی کتاب «مفاهیم راهبردی منهاج فردوسیان» که می‌تواند در پاره‌ای از این مسائل، یاری‌تان دهد، با این که بسیار سعی بر ساده‌نویسی داشته‌ام، از سنگینی عبارات، خالی نیست. 
جواب ۳: برخی معتقدند که انسان، سه محدوده دارد، «اعتقادات»، «اعمال» و «اخلاقیات» ولی در کتاب آشنایی با منهاج فردوسیان نوشتیم که این سخن، اشتباه است و راه رسیدن به کمال، منحصر است در اصلاح اعتقادات (دیدگاه‌ها) و اعمال و چیزی با عنوان «اخلاق» در اسلام عزیز، به صورت جداگانه نیامده است.
پس اگر شما، قوانین عملی را یکی یکی در جدول قرار دهید و مراعاتش کنید، اخلاقیاتتان نیز درست خواهد شد.

موفق باشید
حاج فردوسی

بسمه تعالی

با تبریک سالروز ولادت با سعادت حضرت صدیقه‌ی طاهره فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) بفرمایید وظیفه‌ی منهاجی ما در روز زن و مادر چیست؟
با تشکر

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

روز زن یا روز مادر که بعد از انقلاب اسلامی و به ابتکار بنیانگذار کبیر انقلاب، در ایران مصادف با ولادت بانوی باعظمت جهان اسلام حضرت فاطمه (سلام الله علیها) است، نوعی آئین برای پاسداشت زحمات مادران و همسران فداکار است.
البته شایسته است که منهاجی، همیشه شکرگزار خدای تعالی و واسطه‌های خیر باشد و نباید منتظر مناسبت خاصی بود. ولی از سوی دیگر، نباید اینگونه آئین‌ها و مناسبت‌ها که تصریحی به بزرگداشت و پاسداشت آن در قرآن و سنت و عترت نیامده را جدّی گرفت.
مع الاسف، یکی از مناسبت‌هایی که توسط زنان جامعه‌ی ایران خیلی جدی گرفته شده، همین مناسبت است که موجب بروز زحمت‌ها و سختی‌هایی برای شوهرانشان شده است. دغدغه‌ای که زنان، از روزها قبل از این تولد با برکت، بر ذهن شوهران خود وارد می‌کنند، به کمال و سعادت آنان ضرر می‌رساند. پس شایسته است که منهاجیات، شوهرانشان را در تنگنای خرید هدیه به مناسبت این روز، قرار ندهند.
همچنین برخی رفتارهای عوامانه مانند نپذیرفتن هدیه‌های معنوی یا کم‌ارزش از نظر مادی به همراه پرخاش‌گری و قهر کردن، شایسته‌ی بانوان منهاجی نیست.
همچنین منهاجیات نباید در مسابقه‌ای که از سوی زنان دنیازده و شوهرآزار برای به رخ کشیدن هدیه‌هایشان به یکدیگر برگزار می‌شود، شرکت کنند. ارزش بانوان منهاجی، به ایمان و عمل صالحشان است. اگر خوب شوهرداری کنند، خدای تعالی با نعمت‌ها و درجات بهشتی از آنان تقدیر کرده و بهترین هدیه‌ی عالم هستی را به آنان خواهد داد.
تا اینجا از نظر معنوی بود ولی از نظر دنیوی نیز زنانی که با انواع حیله‌ها و ترفندها در صدد مجبور کردن شوهر برای خرید کادو و هدیه در این مناسبت یا مناسبت‌های دیگر هستند، شاید متاع دنیا را به دست بیاورند ولی رضایت قلبی و محبت عمیق شوهرشان را از دست می‌دهند و بازگرداندن آن مقدار از گرمی و صمیمیت به زندگی مشترک، زمان زیادی لازم دارد. اینگونه زنان، علاوه بر این که رضایت خدای تعالی را از دست می‌دهند، رضایت و محبت شوهرشان را نیز از دست داده و کانون گرم زندگی را در معرض فتنه‌ها و بلاها قرار می‌دهند.
پس به طور خلاصه، منهاجیون، وظیفه‌ی شرعی‌ای نسبت به این روز و این مناسبت ندارند و اگر از ناحیه‌ی همسرشان تحت فشار نباشند، لازم نیست کار خاصی انجام دهند. اما منهاجیات، نباید شوهرانشان را تحت فشار قرار داده و از او، هدیه و کادوی اجباری بگیرند.

موفق باشید
حاج فردوسی

اشکال: اگر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) در فردوس (آخرین درجه‌ی بهشت) باشند، صلوات‌های ما تأثیری در بالا رفتن درجه‌ی آن حضرت نخواهد داشت. /
طرح اشکال: در منهاج فردوسیان، بهشتِ «فردوس» را بالاترین درجه‌ی بهشت می‌دانید و آن را جایگاه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) معرفی می‌نمایید، با این حساب، صلوات‌هایی که مسلمانان می‌فرستند، چگونه بر درجات آن بزرگواران می‌افزاید؟ در صورتی که صلوات‌های ما، لحظه به لحظه بر مقامات آن حضرات، می‌افزاید.
جواب:
اولاً: ما نگفته‌ایم که «فردوس» بالاترین درجه‌ی بهشت است، بلکه در روایات معتبر، چنین آمده است. که در همین کتاب، به تفصیل بدان پرداخته شده است.
ثانیاً: ما نگفته‌ایم که «فردوس» جایگاه استادان منهاج فردوسیان (علیهم‌السلام) بلکه در روایات، چنین آمده است. که روایاتش در همین کتاب، بیان شده است.
ثالثاً: سند معتبری از آیات یا روایات در دست نیست که ثابت کند صلوات‌های ما، بر مقام آن حضرت می‌افزاید.
رابعاً: احتمال دارد که صلوات‌های ما، جنبه‌ی تشریفی داشته و به نفع ما باشد نه به نفع آنان؛ مثل مودت در ذوی‌القربی که ذوی‌القربی، کمبود محبت نداشتند بلکه برای جمع شدن ما بر گِرد چراغ پر فروغ اهل بیت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) یعنی استادان منهاج فردوسیان (علیهم‌السلام)، چنین دستوری به ما داده شده است.
خامساً: بر طبق برخی روایات ، فردوس نیز دارای مراتب است و احتمال دارد که صلوات‌های ما، درجه‌ی آن حضرات را در طبقه‌ی صدم بهشت، بالاتر ببرد.

مقدمه:
نوعی از تشیع، در جامعه‌ی امروز ما به عنوان دین رسمی پذیرفته شده که بخش‌هایی از قواعد نظری و قوانین عملی آن، در هیچ کتاب و سندی نوشته نشده و مستند به هیچ سند معتبری از وحی نیست، ولی به شدت در عمل، ‌مراعات ‌می‌شود و بدنه‌ی اصلی فرهنگی دینداری عوام شیعه‌ی امروز را تشکیل می‌دهد، این نوع از تشیع را «تشیع نانوشته» می‌نامیم.
چون این دیدگاه‌ها و اعمال، در نزد تقریباً عموم شیعیان ایران رایج است، از آن به «تشیع» یاد می‌کنیم ولی در حقیقت، اینها تشیع ناب و خالص نیست. و از آن جهت به آن «نانوشته» می‌گوییم که عمده‌ی آن، حتی در جایی نوشته نشده و فقط به صورت سینه به سینه از نسلی به نسل بعد منتقل می‌گردد، یا به صورت موجی توسط رسانه‌های جمعی (تلویزیون،‌ رادیو، اینترنت و روزنامه) به قالب عملی دینی جلوه‌گر ‌می‌شود.
البته باید توجه داشت که این دیدگاه‌ها و آداب عملی، از مواردی انتخاب شده که عمومیت دارد و قسمت زیادی از دیدگاه‌ها و آداب و رسوم شیعیان در نقاط مختلف ایران، در آن نیامده است.
همچنین لازم به ذکر است که این دیدگاه‌ها و آداب، مربوط به شیعیان ایران است و اگر دیدگاه‌ها و آداب سایر شیعیان مانند شیعیان عراق، عربستان، هند و پاکستان مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد، عجایب و غرایب بسیار دیگری بر این مجموعه افزوده می‌شود.
و نیز باید توجه داشت که این دیدگاه‌ها و آداب و رسوم، مربوط به زمان حال است و از آنچه در گذشته، رایج بوده و اکنون مورد توجه نیست، چشم‌پوشی شده است. امیدواریم روزی بیاید که موارد یاد شده در ذیل، با موارد منهاجی آن، جایگزین گردد.
در ادامه، نمونه‌هایی از تفاوت «تشیع نانوشته» به همراه مقایسه‌اش با دیدگاه‌ها و اعمال توصیه‌شده در «منهاج فردوسیان» را بیان می‌کنیم تا تفاوت این دو نوع از تشیع، بهتر آشکار شود. البته لازم به ذکر است که بعضی از این دیدگاه‌ها و رفتارها، دین نیست بلکه «آئین» است یعنی به عنوان تشیع بدان پرداخته نمی‌شود ولی در حد دستورات دینی، محترم شمرده ‌می‌شود.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دیدگاه‌های تشیع نانوشته در باره‌ی زیارت:
۱. در تشیع نانوشته معتقدند بوسیدن ضریح ائمه و امامزادگان و در و دیوار حرم‌ها و اماکن متبرکه، مستحب است.
در منهاج فردوسیان معتقدند بوسیدن ضریح و در و دیوار، نشانه‌ی احترام و ابراز محبت شمرده نشده است.
۲. در تشیع نانوشته معتقدند بوسیدن عتبه و سنگ‌های کف حرم امامان و امامزادگان، عبادت و نشانه‌ی تواضع و خشوع است.
در منهاج فردوسیان معتقدند این کارها، عبادت و نشانه‌ی تواضع و خشوع، شمرده نشده است.
۳. در تشیع نانوشته معتقدند صلوات گرفتن (تقاضای صلوات فرستادن از دیگران) در اطراف ضریح امامان و امامزادگان، مستحب است.
در منهاج فردوسیان معتقدند علاوه بر این که امر به چنین کاری وارد نشده است، این کار را بلند کردن صدا در نزد پیامبر و جانشینان پیامبر می‌دانند که قرآن کریم، از آن نهی کرده است و مایه‌ی برهم خوردن تمرکز و توجه زائرین می‌شمارند و نوعی بی‌ادبی به ساحت صاحب قبر تلقی می‌کنند.
۴. در تشیع نانوشته معتقدند زیارت، دست زدن و بوسیدن ضریح است و اگر در صورت شلوغی اطراف ضریح، دستشان به آن نرسد، خود را موفق به زیارت نمی‌دانند.
در منهاج فردوسیان معتقدند زیارت، به دست زدن و بوسیدن ضریح نیست.
۵. در تشیع نانوشته معتقدند فضیلت زیارت در چسبیدن مدت زمان بیشتر به ضریح است.
در منهاج فردوسیان معتقدند چنین چیزی به عنوان فضیلت وارد نشده است.
۶. در تشیع نانوشته معتقدند رفتن به زیارت کسی که از زیارت مرقد یکی از ائمه (علیهم‌السلام) برگشته است، همانند زیارت آن حضرات است.
در منهاج فردوسیان معتقدند به زیارت برادر مؤمن رفتن، ثواب دارد ولی مشروط به این نیست که از سفر زیارتی برگشته باشد.
۷. در تشیع نانوشته معتقدند بدرقه کردن کسی که عازم حج یا عتبات عالیات می‌باشد، مستحب است.
در منهاج فردوسیان معتقدند سفارشی به بدرقه کردن کسی که عازم حج یا عتبات عالیات می‌باشد، نیامده است.
۸. در تشیع نانوشته معتقدند رفتن به استقبال کسی که از حج یا عتبات عالیات آمده، مستحب است.
در منهاج فردوسیان معتقدند سفارشی در مورد استقبال، نیامده است.
۹. در تشیع نانوشته معتقدند احترام و جایگاه شهر قم، به خاطر بارگاه حضرت فاطمه‌ی معصومه (سلام‌الله‌علیها) در آن است.
در منهاج فردوسیان معتقدند دفن آن بانو در شهر قم، موجب زیاد شدن شرافت آن گردید ولی حرمت و شرافت سرزمین قم، به قبل از اسلام بر می‌گردد.

سؤال: ثمره‌ی «منهاج فردوسیان»، اصلاح فرد است یا جامعه؟ /
جواب: از آنجا که «جامعه» از «افراد» تشکیل ‌می‌شود، اصلاح «فرد»، در نهایت به اصلاح «جامعه» منتهی ‌می‌شود. لذا «منهاج فردوسیان» با اصلاح فرد، جامعه را اصلاح می‌کند. ولی اصلاح «فرد»، هدف مستقیم و اصلاح «جامعه»، به تبع آن است.
به عبارت ساده‌تر، اگر تک تک افراد جامعه، حقوق و حدود خود را مراعات کنند، جامعه‌ای سالم و اسلامی خواهیم داشت. کنار هم آمدن گزارش تخلفات «افراد»، رنگ خاصی به چهره‌ی آن «جامعه» می‌بخشد. مثلاً وقتی چندین مورد قتل، در مکان‌ها و زمان‌های مختلف از شهر «الف» گزارش شود. چندین مورد سرقت مسلحانه در روزها و شب‌های مختلف از همان شهر گزارش شود. چندین مورد گروگان‌گیری، تجاوز، شراب‌خواری علنی و … از آن شهر گزارش شود، هر شنونده‌ای را به این باور می‌رساند که آن شهر، از مردمانی فاسد تشکیل شده است. یعنی تک تک افراد آن جامعه، مورد اتهام به فساد خواهند بود.
بر عکس، زمانی که گزارش کارهای خیر از «افراد» یک شهر یا کشور منتشر شود، آن «جامعه» در ذهن سایر مردم، چهره‌ای نیک و سالم به خود می‌گیرد. مثلاً وقتی چندین گزارش از کمک به نیازمندان از شهر «ب» منتشر شود، چندین گزارش از مراسم پرشور معنوی مردم آن شهر و … انتشار یابد، هر شنونده‌ای را به این باور می‌رساند که آن شهر، از مردمانی صالح تشکیل شده است. یعنی تک تک افراد آن جامعه، مشهور به خوبی می‌شوند.
البته باید توجه داشت که «منهاج فردوسیان» برنامه‌ی خاصی برای اصلاح «جامعه» ندارد بلکه تمام تمرکز تربیتی این برنامه، بر افراد و آحاد جامعه است؛ که در نتیجه‌ی اصلاح آحاد جامعه، جامعه نیز به صلاح خواهد رسید.